یک پژوهش آمریکایی نشان می‌دهد، در صورتی که یکی از اندام‌های یک حیوان، حین رشد جنینی آسیب ببیند، جفت، رشد را طوری تنظیم می‌کند که هر دو اندام قرینه باقی بمانند. پژوهشگران دریافتند که موش‌ها قادرند در عین متوقف ساختن رشد کلی، رشد محلی را تحریک کنند، این امر به بافت‌های آسیب دیده اجازه می‌دهد به اندازه دیگر بافت‌ها رشد کرده و از قرینه بودن اندام‌ها در حین رشد اطمینان حاصل شود. پژوهشگران معتقدند این نتایج مسیرهای جدیدی را برای مطالعات بیشتر و کشف درمان اختلالات رشدی، باز می‌کند.
حفظ نرخ رشد مساوی در اندام‌های مخالف جهت به دست آوردن یک شکل بالغ قرینه برای حیوانات حیاتی است. اما اگر در حین رشد برای یک اندام مشکلی پیش آید، چه اتفاقی رخ خواهد داد؟
بر اساس پژوهشی که در مجله PLOS Biology به چاپ رسید و توسط آلبرتو روزلودیز، الکساندارا جوینر و همکارانشان در موسسه Sloan Kettering در نیویورک انجام شده است؛ موش‌ها می‌توانند در عین سرکوب رشد کلی، رشد محلی را تحریک کنند. این تحریکات به بافت‌های آسیب دیده اجازه می‌دهند به اندازه بافت‌های دیگر رشد کنند و زمانی که یکی از اندام‌ها آسیب دیده باشد، موجب می‌گردد این اندام‌ها به یک اندازه طویل شوند.
در حال حاضر می‌دانیم که حشرات پس از بروز آسیب در بخشی از بدن خود، بخش آسیب دیده بدن را با به تاخیر انداختن رشد در بخش های دیگر ترمیم می‌کنند؛ اما پاسخ‌های مشابه در مهره داران هرگز روشن نبوده است.
برای بررسی این که رشد هماهنگ در مهره داران چگونه انجام می‌شود، نویسندگان موش‌ها را به گونه‌ای مهندسی کردند که مدت کوتاهی پیش از تولد، یک بازدارنده چرخه سلولی بیان کنند در سلول های غضروف استخوان ساز یک اندام عقبی، وایجاد گردد. این فرآیند به آن ها امکان داد تا رشد استخوان را در یک طرف مهار کنند، در صورتی که طرف دیگر رشد عادی خود را حفظ کرده بود. آنها سپس در سمت بازداری شده، بیان مهارکننده را تنها به برخی از سلول‌های استخوان ساز محدود کردند، که به آن ها امکان داد پاسخ سلول‌های بازداری نشده را در همان سمت بررسی کنند.
به این ترتیب در غضروف هدف، سلول‌هایی که مهار کننده چرخه سلولی را تولید نمی‌کردند بیشتر از حالت عادی تکثیر شدند، بنابراین رشد کلی در سمت مورد نظر تنها اندکی آهسته شد. سیگنالی که این تکثیر بیش از حد را ایجاد کرد هنوز مشخص نیست، اما پژوهشگران دریافتند به محض این که آسیب از یک آستانه مشخصی بیشتر شود، پاسخ متناسب با تعداد سلول‌های مهارشده خواهد بود.
آن ها سپس نتیجه گرفتند که در پاسخ به آهسته سازی موضعی رشد، یک کاهش نظام‌مند در نرخ رشد به‌وجود می‌آید که با نقص سیگنال دهی عامل رشد شبه انسولین در جفت همراه است. لذا آنها بر این بارند که احتمالا جفت به عنوان یک تنظیم کننده مرکزی نرخ رشد کلی و تناسب بدن در حین رشد عمل می‌کند.
با در نظر گرفتن شباهت‌های مکانیسم تنظیم رشد بین حشرات و مهره داران، محققان اعلام کردند: «این نتایج نشان دهنده این است که پاسخ ها به اشکالات رشدی به طور تکاملی حفظ می‌شوند و مسیرهای جدیدی را برای پژوهش بیشتر و ایجاد درمان‌هایی برای اختلالات رشدی ایجاد می‌کنند.»
ترجمه: محمد شجاعیه
منبع: PLOS Biology
