پیش‌بینی فواید ایمنی‌درمانی در سرطان پستان متاستاتیک

براساس مطالعات گزارش شده در ESMO، دو بیومارکر جدید یافت شده ‌است که با نتایج بهبود حاصل از ایمنی‌درمانی در سرطان پستان متاستاتیک ارتباط دارد و ممکن است به شناسایی بیمارانی که احتمالاً از این درمان سود می‌برند، کمک کند. این بیومارکرها افزایش در تعداد ژن‌های لیگاند-۱ مرگ برنامه‌ریزی شده (PDL1/CD274) هستند که با تغییر تعداد کپی (CNA) و نمره مثبت ترکیبی PD-L1 اندازه‌گیری می‌شوند. 

پروفسور Sherene Loi، اونکولوژیست و رئیس ژنومیکس مرکز سرطان پتر مک‌کالوم، ملبورن، استرالیا، گفت: “سرطان سینه سه‌گانه منفی ضعیف‌ترین پیش‌بینی را بین زیر گروه‌های سرطان پستان دارد و گزینه‌های درمان محدودی هم دارد که عمدتاً شامل شیمی‌درمانی است. ایمنی‌درمانی منجر به کنترل طولانی مدت بیماری و حتی بهبود کیفیت زندگی در مقایسه با شیمی‌درمانی در سایر سرطان‌ها شده است”. مطالعات قبلی نشان می‌دهد که همه بیماران مبتلا به سرطان پستان متاستاتیک از ایمنی‌درمانی استفاده نمی‌کنند. ایمنی از پیش موجود، که می‌تواند با بیان PD-L1 تشخیص داده شود، برای پاسخ به PD-1 یا PD-L1 که عوامل ایمنی‌درمانی را هدف قرار می‌دهند، مورد نیاز است.

محققان برای کشف بیومارکرهای جدید بالقوه برای ایمونوتراپی در سرطان پیشرفته پستان، ارزش پیش‌بینی‌کنندگی تغییر تعداد کپی از ژن PDL1 را ارزیابی کردند، که اندازه‌گیری می‌کند آیا تعداد ژن کاهش یا افزایش یافته یا همان نسخه‌ها باقی مانده است (۲ نسخه، هر نسخه در هر کروموزوم). آن‌ها مقادیر CNA را در بافت تومور جمع‌آوری شده از ۱۲۶ بیمار مبتلا به سرطان پستان متاستاتیک اندازه‌گیری کردند که ایمنی‌درمانی را همراه با داروی دوروالومب (durvalumab) برای حفظ شیمی‌درمانی دریافت می‌کردند.

Thomas Bachelot، مدیر بخش سرطان پستان مرکز لئون برارد، لیون گفت: “مهم‌ترین مارکرهای پیش‌بینی کننده کارایی ایمونوتراپی در سرطان پستان متاستاتیک تا به امروز، عدم وجود گیرنده‌های هورمونی و مثبت شدن PD-L1 روی سلول‌های ایمنی است”. اما تجزیه و تحلیل ایمونوهیستوشیمی بیان PDL1 استانداردسازی نشده است و یک پیش‌بینی کننده قوی‌تر برای پاسخ به ایمنی‌درمانی لازم است”. نتایج نشان داد که تقریباً از هر چهار نفر یک نفر کپی ژن PDL1 را داشته است.

Bachelot گفت: “تغییر تعداد کپی از PDL1 می‌تواند یک نشانگر پیش‌بینی مهم برای کارایی مهارکنندگی PD-L1 باشد. اگر این نتایج در جمعیت‌های بزرگ‌تر تأیید شود، می‌تواند پیامدهای مهمی در پیشرفت ایمونوتراپی در بیماران مبتلا به سرطان پستان متاستاتیک داشته باشد و به ما این امکان را می‌دهد تا بیمارانی را که به مهارکننده‌های PD-L1 حساس هستند، از روی آزمایش‌های فعلی برای مثبت بودن PD-L1 روی سلول‌های ایمنی، بهتر بشناسیم”.

Loi با اظهارنظر درباره ارتباط بالقوه داده‌ها، گفت: “این تحقیق نشان می‌دهد که تقویت PD-L1 می‌تواند در همه زیرگروه‌ها و هم‌چنین در سرطان سینه سه‌گانه منفی، پیش‌بینی کند که درمان واحد با دوروالومب چقدر می‌تواند مفید واقع شود” اما هیچ تحلیلی در مورد این‌که آیا تقویت PD-L1 با بیان بیش از حد در سطح پروتئین همراه است یا نه، وجود ندارد. این امر برای درک مکانیسم بیولوژیکی اساسی این مشاهده حائز اهمیت است”.